Baby's communiceren niet aan de hand van woorden , maar ze gebruiken gebaren om duidelijk te maken wat ze nodig hebben. Elke moeder weet precies wat haar kind bedoelt als het bijvoorbeeld huilt. Ze herkent meteen wat het kind nodig heeft. Een moeder is een belangrijk persoon voor het pasgeboren wezen. Al maanden draagt de moeder het kind in de buik. Bij de geboorte wordt haar kind even op de buik gelegd , omdat het lichaamscontact zeer belangrijk is bij jonge kinderen. De band tussen moeder en kind is onwaarschijnlijk groot.
Wanneer een baby een leeftijd van 4 weken behaalt , zal het gaan lachen. Dit is een natuurlijk proces en wordt niet beïnvloed door de ouders. Bij blindgeboren baby's heeft men vastgesteld dat het ook op de leeftijd van 4 weken automatisch een glimlach op zijn/haar gezicht zal toveren. Niet enkel glimlachen is een aangeboren lichaamstaal , mimiek is evenzeer een voorbeeld.
 |
Men spreekt van aangeleerde lichaamstaal als het kind zijn/haar ouders nabootst. Het kind zal zelf ondervinden wat het moet doen als iets het nodig heeft. Ook de woordenschat van kinderen wordt aangeleerd. Ouders zeggen vaak een woord en hun kind probeert het vervolgens na te zeggen door gebruik te maken van de klanken en de lippen. Het kind vangt veel geluiden op van zijn omgeving. Na veel herhaling en oefening zal het na een tijdje lukken om zijn/haar eerste woordjes uit te spreken. Basiswoorden zoals mama , papa , koek ,enzovoort zullen meestal de beginwoordjes zijn.
Als je het woord baby hoort, denk je meteen aan huilen. Huilen is één van de belangrijkste communicatiemiddelen van een pasgeboren kind. Vele ouders denken dat men het kind moet laten wenen tot het stopt , maar dat is niet waar. Als het huilt , betekent het dat het kind iets nodig heeft. Als je hem of haar laten wenen , verhoogt hij of zij zijn stem om de aandacht te vragen.
